Το κουδούνι

Το κουδούνι

Ένα μεγάλο ποτήρι, ξέχειλο καφέ,.
Καφές που δεν πέτυχε.
Και μια πόλη σαν φάρσα,
όλο σκιές και χρώματα,
τόσα χρόνια έχουν περάσει
κι ακόμα η ταυτότητα λείπει.
Φεγγάρι ξαπλωμένο στη λάσπη
Χωρίς φως στη γη να χαρίσει.
Μόνο τσιγάρα κι αέρας
κι αέρας που μυρίζει τσιγάρα.
Στην άκρη του δρόμου
έχουν φτιάξει ένα παρτέρι.
Για παρτέρι είναι μεγάλο
μα δε μοιάζει με τίποτα άλλο
παρά μόνο με παρτέρι μεγάλο.
Δέντρα λιγοστά, μερικοί θάμνοι
και λουλούδια χυμένα στα χόρτα.
Όταν ο ήλιος ξυπνά το πρωί
στο παρτέρι μονάχα χαρίζει φιλιά
κι έτσι μένει να διψά όλη η πόλη.
Μονάχα τριγύρω εκεί
η ζωή σπάει τα φρένα
όλα σφύζουν χαρά
κι απ’ τη γύρη τραγουδούν μεθυσμένα.
Που είναι το παρτέρι, ρωτάς….
Θα το βρεις στο κουδούνι
με τ’ όνομα που πιο πολύ λαχταράς!
Αντέχεις να πας εκεί να χτυπήσεις ;