κι όταν ο παράδεισος χάσει τη χαρά του
θα μπορώ να έρθω κοντά Σου.
Να Σε κοιτάξω ευθεία στα μάτια,
με λυτά μαλλιά και αχνό μειδίαμα
εξαλείφοντας κάθε ντροπή και ανισότητα!
Ίσως τότε να Εξισώσεις όσα πήρα
με όσα έδωσα, όσα βρήκα μ’ όσα έχασα.
Να Καταλάβεις όσα πέτυχα
και για όσα αμάρτησα,
όσα βλαστήμησα και όσα αποθέωσα!
Αν τελικά υπήρξαν ποτέ αυτά που αγάπησα
και που μίσησα με το ίδιο πάθος.
Κι όταν σημάνουν οι καιροί καλοκαίρι
και τα ουράνια ντυθούν με το πιο καθάριο γαλάζιο
να καθίσουμε στην αγκαλιά της ακρογιαλιάς,
πίνοντας γλυκό κόκκινο κρασί και κρυστάλλινη ρακή,
να καπνίσουμε βαριά τσιγάρα κι όπως θα ξεδιπλώνεται
ο καπνός στον μεστό από άστρα αιθέρα,
έτσι να ξεχυθεί η ζωή του καθενός μας.
Με ειλικρίνεια και σεβασμό να διασφαλίσουμε
την κάθε αλήθεια μας, ο ένας προς το πρόσωπο του άλλου
γνωρίζοντας παράλληλα τον ξεχασμένο εαυτό μας.
Καθώς πολύχρωμο αστρικό νέφος θα ρέει
απ’ το ραβδί κάποιου σοφού μάγου με μακριά λευκή γενειάδα,
έτσι σαν μαγικό, θα ενώσουμε τα κομμάτια της ζωής μας.
Έτσι, ίσως μπορέσουμε να προχωρήσουμε πιο αληθινά.
25 Μάιου 2003
Φλώρινα
No comments:
Post a Comment