Γύμνια

Γύμνια

Κι ο κυβερνήτης ήλιος

εκθρονίζει τον ρεμπέτη έρωτα.

Του κλωστά το στέμμα μακριά,

τον γυμνώνει και του κόβει τα μαλλιά.

Αλητείες του ‘χε κάνει τρομερές,

χρόνιες καταιγίδες και αιώνιες μοναξιές.

Φάρσες, πλάκες κι απειλές

να ανακυκλώνονται σαν χειμωνιάτικες βροχές.

Με το φεγγάρι του πάντα μακρινό,

πάντα χλωμό, θελκτικό και αξεπέραστο.

Μια λασπωμένη χαρά, δίχως δρόμους με φιλιά.

Ούτε χθές, ούτε αύριο, ούτε όνειρα.

Μαραμένο σήμερα στολισμένο με παύσεις.

Βήμα πίσω – βήμα μπροστά.

Βήμα πίσω – βήμα μπροστά...

Συντεταγμένες ακλόνητες.

Το πουθενά σεντόνι, που σε σκεπάζει στον ξύπνιο.

Δε μ’ αγγίζει τίποτα, δε μ’ αφορά.

Σχεδόν δεν υπάρχω...

Μόνο σκιές κι αρώματα

που αφήνουν πίσω τους στιχάκια.

Τα διαβάζεις τώρα κι απορείς.... κάτι τρέχει... ίσως...

Κενό.

Τίποτα.