Χιόνια στο καμπαναριό!

Χιόνια στο καμπαναριό!

«...μου λεν πως είμαι γκαντέμης, παλιοκουμμούνι, ανάρχας, χωρίς αιτία τα σπάω κι άλλα πολλά εμπριμέ...»

Τι λόγια και λεξούλες να βάλω στη σειρά για να βγεί νόημα απ’ όλο το απίστευτο κουβάρι που χω στο κεφάλι μου....

Πριν μια βδομάδα μου φάνταζε σαν την τέλεια υλοποιήσημη ιδέα! Εκδρομή, θάλασσα, κοντά μη μας φάνε παλι οι διαδρομές, και φυσικά πάνω απ’ όλα θα είμαστε μαζί με το «αίσθημα» μου!

Η Παρασκευή με πάτησε κάτω, με έλιωσε, δεν ήταν μέρα αυτή, η δουλειά σαν «μαύρη χήρα» αυτοπυρπολύθηκε κι όποιον πάρει ο χάρος... τρεχάτε καλά μου ποδαράκια...κι όλα τα ρολόγια του κόσμου σαν να έμειναν από μπαταρία και τα δευτερόλεπτα σαν σταλαγματιές κυλούσαν αργά, ράθυμα, βασανιστηκά...

Ας πούμε πως δεν είναι στο χέρι κανενός και ο χρόνος πάντα περνά... μα δε ρωτά ποτέ και φέρνει μαζί του ότι του κατέβει...όλο εκπλήξεις αυτή η ζωή....

Απλά.... να.... ξέρεις.... σχεδιάζεις ένα 2-3ήμερο και απλά τίποτα δεν γίνεται όπως στα σχέδια σου, αλλά ούτε καν τους μοιάζει!

ΕΑΝ ΚΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΡΑΒΑ, ΘΑ ΠΑΕΙ... ΜΕΡΦΥ.

Δεν ήταν ότι δεν πέρασα καλά, δεν ήταν ότι πειράχτηκα κι ότι κάτι δε μ’ άρεσε.... απλά θα ήθελα να ήταν αλλιώς...

Το καλό ήταν ότι μου έχει μείνει μια γλύκα, το αστείο της όλης υπόθεσης, τα πειράγματα, οι αντιδράσεις, τα γέλια, η σκιά σου απ’ το τζάκι, μια μεγάλη αγκαλιά και τελικά το πόσο μικρά χέρια έχω... όχι μωρό μου, μαζί ξύλο ούτε για πλάκα δε θα παίξουμε... : Ρ

Ε, και μετά απ’ όλα αυτά ξεκινά μια πιεσμένη Κυριακή...

Φύγετε, καθίστε, σε θέλω, που θα πάτε, χιόνι, καθάρισμα αυτοκινήτου, βενζινάδικο, αλυσίδες, τροχαία, γέλια, τσαντίλες, ένα πνιγμένο φιλί στην κούπα του καφέ, τηλεφωνήματα, που είναι ο καπνός μου γμτ!, σκουφί πήρες;, ζώνη ασφαλείας, ραδιόφωνο, ένα χιονισμένο λιμάνι, I need a hero... χμμ μπα, όχι αυτό...το άλλο... eye of the tiger.... ω ναι! αυτο ταιριάζει καλύτερα! RABO! Στη Μαλακάσα χαμός, δύναμη και πίστη στην επιτυχία, ιστορίες με χίονια κι αρκούδες, 4 χρόνια στη Φλώρινα, καλά ρε μπάτσους με τέτοιο χαμό η εθνική δεν έχει, έχει πάντως δημοσιογράφους κοίτα 3 βανς και κάμερες, ανοιχτά διόδια στην Αττική, πολύ χιόνι, περισσότερο χιόνι, "Μαλίνα, φοβάμαι αλλά σου έχω εμπιστοσύνη", η ιστορία με τον πατέρα και το χιόνι στον Άγιο, ρε συ δε βλέπω ούτε στο μισό μέτρο, είμαστε adventurous τύποι εμείς, να σου φέρω ένα αυτοκόλλητο από το enduro, “here comes the rain again, falling on my head like a memory” τραγουδάμε και στο ρεφραιν και στο emotion κανουμε και δεύτερες, «αντί για rain, snow έπρεπε να λέει» Κατεχάκη χάλια, Καισαριανή στοπ! Μέχρι εδώ ήταν! Δεν το πιστεύω, την τύχη μου μέσα, μέσα στην Αθήνα, τον μπέλά μου!ο τυπάς με το πορτοκαλί μπουφάν: κοπελιά, οδήγησε σαν να κολυμπάς! κάναμε δεξιά, σαν να ήταν το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο, αποφύγεμε τα «φιλήματα», ο καραγκιόζης μπροστά, δε χαμπαριάζει, ανοίγει την πόρτα, κλαιν μαιν, ακινητοποιηθηκαμέ ασφαλώς, ουφ!...πανικός, " ε! κοίτα με στα μάτια και ηρέμησε! Ακούς; μιά χαρά είμαστε, όλα θα γίνουν! πως μπαίνουν οι αλυσίδες;" ξέρω, έχω ξαναβάλει κ έχει και οδηγίες, ξανθιά!... Όχι, δεν ήμουν μόνο ξανθιά εκείνη την ώρα αλλά και πολύ παγωμένη.... κούκλα μου τι να τις κάνω τις οδηγίες με κοκκαλωμένα χέρια.... Θα ρωτήσω τα παλικάρια πίσω, κοίτα! Σε 3 δεύτερα την έβαλε τη δική του! Αυτοί είναι άντρες! Θα το πω στο μωρό μου να ζηλέψει....χαχαχαχα

Τουλάχιστον έμαθα σαν χαριτωμένη, παγωμένη, ξανθούλα να ζητάω βοήθεια, για να μας βάλει κάποιος αλυσίδες στο αμάξι!

να ναι καλά τα παιδιά! ;)

τη συνέχεια με τα γράσσα και το πως βγάλαμε τις αλυσίδες, θα την αποσιωπήσω... δεν είναι κ τόσο κολακευτηκή!.... :D

Άντε και στο mission impossible!