ένα κόκκινο φανάρι....

Άλλο ένα κόκκινο φανάρι…
Κατακόκκινο..
Όχι δεν πέρασα μην φοβάσαι…
Γενικά μην φοβάσαι, στο λέω εγώ που όσο περνάει ο καιρός φοβάμαι περισσότερο για τα πάντα..
Έτσι πάει, όσο αποκτάς πράγματα και δένεσαι μαζί τους, τόσο περισσότερο φοβάσαι γι’ αυτά αλλά και για σένα μη τυχόν τα χάσεις…
Φίλους, σκύλους, αμάξι, παπούτσια, αέρα, εγωισμό, εραστές, διάθεση, φράγκα, δουλειά, ελεύθερο χρόνο, ανθρώπους, ζωή, τον εαυτό σου…

Βέβαια είναι κι άλλες ώρες που ντύνομαι ατρομητροσύνη (δική μου λέξη) και μπορώ να κάνω τα πάντα…
Σαν άτρωτη μήτρα που γεννά θάρρος και πυγμή….
Δε με νοιάζει τίποτα, δεν ανήκω πουθενά και παίζω την υδρόγειο στα ακροδάχτυλα μου…εδώ, εκεί, παρακάτω, παραπέρα… καμιά σημασία δεν έχει…
Όλα κουκίδες σε κάποιο χάρτη είναι…

Μπορώ, αλλά θέλω?
Θέλω, αλλά μπορώ?
Αντέχεις αν αντέχω?
Κι αν δεν αντέξεις πως θα αντέξω?
Κι αν οι αντοχές μου δεν είναι αρκετές?
Κι αλλάξει κάποιος γνώμη στην πορεία?
Τι είναι αυτό που σε δεσμεύει?
Δεσμεύει κι εμένα το ίδιο κριτήριο?
Τι είναι αυτό σε κάνει να με εμπιστεύεσαι? Αν μπορείς βέβαια?
Εγώ γιατί?
Μπορούν να ανατραπούν όλα σε μια νύχτα?

Ποιος ξέρει…
Μπορεί να μάθουμε κάποτε, μπορεί κι όχι…

Μπορείς να μηδενίσεις το κοντέρ?
Tabula rasa μπορεί να υπάρξει?

Δεν έχω απάντησεις παρά μονο την βεβαιότητα για το ότι μπορούν να ανατραπούν όλα σε λιγότερο από μια νύχτα…

Let it be….

Σε τρεις μέρες έχει νέα σελήνη…

Αν ανοιχτούν όλα τα χαρτιά θα σταματήσει εδώ ή θα συνεχίσει αυτός ο δρόμος......