Θέλω να πάω για παγωτό!

Υπάρχει απάντηση χωρίς ερώτηση?
Γιατί σίγουρα υπάρχει ερώτηση χωρίς απάντηση…
Κ ποια θα είναι αυτή η απάντηση?
Αυτή που θες ν’ ακούσεις?
Αυτή που βολεύει?
Η’ ο δύσκολος δρόμος…
Πόσες φορές έχεις ακούσει αλλά κι έχεις πει «ναι μεν, αλλά…»

Για να υπάρξει απάντηση, χρειάζεται να προηγηθεί ερώτηση.
Για να απαιτηθεί η ερώτηση χρειάζεται να προσδιοριστούν κι οι συνθήκες της ερώτησης….
Π.χ. – Τι κάνεις?
-Τώρα, τη δεδομένη χρονική στιγμή? Γενικά? Στην υγεία μου? Στη ζωή μου? ….
Μπορώ να αραδιάζω μπούδρες μέχρι αύριο….
Το μαγικό στην ερώτηση αυτή έγκειται στο ότι όλοι λένε «καλά»…
Μπορεί να τους έχει συμβεί κάτι εκπληκτικό ή να ναι η χειρότερη μέρα στη ζωή τους…
Η απάντηση έρχεται αυτόματα για να ξεπετάξει την ερώτηση….
«καλά».
Κι αν απ’ την άλλη ήταν μια ερώτηση ρουτίνας, ουσίας, ενδιαφέροντος, τυπικού ή πραγματικού ενδιαφέροντος….

Κ πως το διαχειρίζεσαι αυτό καρδιά μου?
Πάμε πάλι…

Θέλω να αντιμετωπίσω την ερώτηση?
Γιατί φοβάμαι την ερώτηση αλλά περισσότερο την απάντηση….
Τελικά ποιόν φοβάμαι?
Αυτόν που ρωτάει ή αυτόν που θα μπει στη διαδικασία να απαντήσει…
Εάν απαντήσει…
Κι αν απαντήσει αλήθεια?
Κι αν απαντήσει ψέματα?
Κι αν ο φόβος στολίσει με μετριοπάθεια την απάντηση…
Κι αν…
Κι αν…
Κι αν…
Όλα αυτά χωρίς να υπάρξει καν ερώτηση….

Χαχαχαχχααχχα….
Σχιζοφρένεια….

Κάντε μια ερώτηση στον εαυτό σας….τολμηρή, απ’ αυτές που πονάνε και τρομάζουν.. απ’ αυτές που μπορούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα…
Δοκιμάστε να απαντήσετε μονολεκτικά με ένα ναι ή μ’ ένα όχι…
Μπορείτε?
Τώρα για δοκιμάστε να τεκμηριώσετε την γνώμη σας στον εαυτό σας…
Απλά, ήρεμα με λογικά επιχειρήματα, χωρίς βιασύνη…
Μπορείτε να σας πείσετε?
Αν ναι, γιατί δεν το πραγματοποιείτε και στη ζωή σας αυτό για το οποίο μόλις πείσατε τον ίδιο σας τον εαυτό….
Προσοχή όμως θα συνιστούσα στο γεγονός, όπου ότι βγαίνει απ’ το στόμα ενός ανθρώπου είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να το πάρει πίσω…
Οι φόνοι και τα λόγια δεν διορθώνονται…
Πολλοί φόνοι έχουν γίνει για απλά λόγια…
Σχεδόν πάντα τα λόγια όμως είναι φονικά, ειδικά τα πιο αθώα….

Κι όταν προσπαθείς να αποφύγεις τα φονικά λόγια τι γίνεται?
Αυτά που μπορούν να σκοτώσουν την πλασματική χαρά σου….
Να κλωτσήσουν το βόλεμα και τα μικροψέματα που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις την μέρα σου…
αυτά που κάνουν πιο υποφερτή τη ζωή σου…

Μπορείς να τα τινάξεις όλα στον αέρα γαμώ το μυαλό μου!?!?!?!?!?! Μπορείς?

Αν ποτέ ρωτήσεις εμένα θα σου έλεγα ότι δεν ξέρω αν μπορώ, αλλά θέλω…
Επίσης δεν ξέρω αν το θέλω μου είναι τόσο ισχυρό ώστε να αντέξει το αδύναμο μπορώ μου…

Σαν παιδάκι… θέλω ένα τεράστιο παγωτό, κάνω ότι μπορώ για να σε πείσω να μου το πάρεις κ μετά δε μπορώ να φάω όλο μόνη μου…
Άσε που μπορεί να μου πέσει κάτω…
Το ότι θα λερωθώ είναι δεδομένο βέβαια…
Κι όλα αυτά εγώ που μπορώ να ζήσω μόνο με παγωτό…
Λατρεύω το παγωτό…..


Αλλά ξέρεις πότε είναι καλύτερα…
Όταν μπορώ να πάρω μόνη μου παγωτό και να το μοιραστώ…..
Σαν να εκσφενδονίζεται η ποιότητα κι η γεύση του….
Μαγεία σου λέω….
Λέει ο Άσιμος σ’ ένα τραγούδι «κανένα δε θ’ αφήσω εμένα να κερνάει»..
Έτσι πάει … «εγώ με τις ιδέες μου»…
Αυτές είναι που με κυβερνάνε, λιγότερο το συναίσθημα…
Το συναίσθημα δεν ξέρει τι του γίνεται, άσε που κοστίζει πολύ…
Ενώ με την ηθική και τη δικαιοσύνη τουλάχιστον κοιμάμαι πάντα υπέροχα…

Όλα αυτά βέβαια είναι στο δικό μου κεφάλι για άλλη μια φορά…
Για άλλη μια φορά η πραγματικότητα θα είναι ολωσδιόλου διαφορετική….
Καλώς να τα δεχτούμε όσα κι αν έρθουν….
Θέλω να πάω για παγωτό!
:)