Φυγόκεντρος...

Αγαπημένο μου μικρόβιο…

Πάνε καμιά 15αρια χρόνια που ζούμε μαζί….

Νόμιζα ότι το ‘χαμε εξαντλήσει τόσα χρόνια…

Αλλά νόμιζα….

Αλλάζει πρόσωπα η αμαρτία, αλλάζει χωρόχρονο, αλλάζει την βουλιμία της σάρκας για σάρκα…..

Αλλάζει φεγγάρια κι ουρανούς, αρώματα, στρώματα, πόλεις και χώρες.….

Αλλά έχει κοινό παρανομαστή πάντα την ψυχούλα σου…

Αυτή τα φταίει και τα τραβάει όλα….

Πάνω της…..



Μπερδεμένες αλήθειες, κουβάρι μπλεγμένο στα χρόνια, λάθη που δεν θυμάσαι γιατί τα έκανες, αλλά σέρνεις τύψεις κι άλλες τύψεις κι άλλες τύψεις….

Υψηλό αίσθημα ευθύνης…

Η μαλακία που δέρνει ένα 15χρονο…

Αι στο διάολο ρε! Έκανα λάθος! Με έριξαν στο φιλότιμο και την πάτησα…

Ε και; Πόσα χρόνια ακόμα θα πληρώνω ρε πούστη…..

Έχω μετανιώσει…δεν ήξερα… κολακείες, γητειές και πλούσιες φανφάρες…

ΕΓΩ – ΛΑΘΟΣ : 0 – 1



Στην αγάπη εκπτώσεις δεν γίνονται…..

Ένα μάθημα που κόστισε πολύ ψυχή και φαιά ουσία….



Αν δεν ζητήσεις αυτό που θες πώς να στο δώσω;

Αν δεν ζητήσεις αυτό που θες πως ξέρω αν έχω να στο δώσω;

Κι αν σου δώσω κάτι που δεν θες…..

Κι αν έχω καταλάβει λάθος….

Κι αν έχω καταλάβει ότι θέλω…

Κι αν η γιαγιά μου είχε καρούλια…



«τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα…» λέει ένα τραγουδάκι…

Αλλιώς όπως λέει ο Καφάβης «χαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις…»



Πόσο κάνει 1 κι 1 ρε άνθρωπε μου;

1,2 ;

1,5 ;

2 ;

ΠΟΣΟΟΟΟ;;;;;



Τι θες από μένα;

Γιατί βασανίζομαι έτσι….

Γιατί μ αφήνεις να βασανίζομαι;

Τι σκατά, εκδίκηση θες;

Κι άλλη;

Πόσο ακόμα…. Πόσο….



Ούτε τα όνομα μου δεν αναγνωρίζω πια….

Αποσυντονισμός πλήρης και καθολικός…

Δε μπορώ να χάνω το μυαλό μου έτσι….

Θα κατεβάσω τα ρολά και θα πετάξω το κλειδί στην θάλασσα…

Δεν έχω πολύ χρόνο αντοχής ακόμα…αλήθεια… δεν έχω…

Μέχρι να βρεθεί άκρη θα έχουν ασπρίσει τελείως τα μαλλιά μου

Δεν μπορώ να κάνω την αρχή συνέχεια εγώ…



Απ’ την ψυχή μου ακούστηκε ένα δυνατό «κρακ»…….

Δεν ήξερα ότι θα πονούσε ακόμα…

Και τα ξανάζησα όλα π’ την αρχή…

Φοβήθηκα ότι θα ήταν η τελευταία φορά…

Ξυπνάς τόσα πράγματα μέσα μου…

Δεν είχα ιδέα ότι ακόμα υπήρχαν όλα αυτά…

Λες και θα άλλαζε κάτι….

Πάλι τα ίδια…

Αν…

Ε, αυτό το «αν» που με κυνηγάει από παιδί νόμιζα πως θα μπορούσα να νικήσω…

Πήρα φόρα, ενθουσιάστηκα, αυτό από μόνο του μου έδωσε κι άλλη φόρα…

Και…

Έσκασα με τα μούτρα στον τοίχο…

Πάλι μόνη μου τα έκανα θάλασσα…



Μέχρι τι θα πάρω στις βαλίτσες σκέφτηκα…

Άμα το ζητούσες…



Άντε μάζευε κομμάτια πάλι….



Κρύβομαι κι εγώ πίσω απ’ το δάχτυλο μου….

Εσύ; Κρύβεσαι κι εσύ;

Και σήμερα εδώ που φτάσαμε τι κάνουμε;

Καμιά καλή ιδέα ;



Βαρέθηκα…

Θέλω κάτι εύκολο….



Έχω ταχυπαλμία…

Αν είναι δυνατόν!

Γιατί μου συμβαίνει όλο αυτό…..

Το μέσα μου παλεύει με τον εαυτό του….

Και χάνω εγώ…



Πώς το κατάφερες όλο αυτό μέσα σε μερικές μέρες μόνο;

Και το χειρότερο, πως σε άφησα εγώ…
η επιρροή μερικών ανθρώπων πάνω σε άλλους είναι ισχυρή φυγόκεντρος.....